Het moment wanneer je weet dat je kunt sterven

Voordat ik begin aan dit enerverende stukje wil ik allereerst mijn excuses aanbieden voor de lange afwezigheid. Het is inmiddels een maand geleden dat ik mijn laatste verslag plaatste, maar soms heb je van die momenten dat het je ontbreekt aan inspiratie.

Bij deze kan ik jullie melden dat ik zowaar voldoende inspiratie heb opgedaan dit afgelopen weekend. Deze ervaring was dusdanig interessant dat ik het wel met mijn volgers moet delen.

Afgelopen donderdag zijn wij linea recta vanuit de universiteit met onze tassen richting de terminal van La Plata gegaan, om vanaf hier te vertrekken richting Puerto Iguazu in de noordelijke provincie "Missiones". Deze tropische provincie ingeklemd tussen Paraguay en Brazilië heeft een aangenaam en subtropisch klimaat en heeft een totaal andere vegetatie. Van het drielandenpunt zou Brazilië uiteindelijk onze eindbestemming zijn van de reis om in het plaatsje "Foz de Iguazu" te verblijven, net over de Argentijnse grens.

Ons doel van dit weekend was om de watervallen van Iguazu op de Argentijns/Braziliaanse grens te bewonderen. De reis naar het noorden begon enigszins chaotisch. Allereerst had een van onze medestudenten een medisch probleem, maar kwam gelukkig, met hulp van een docent van de universiteit, net op tijd aan. Achteraf was ze ruim op tijd, omdat de bus bijna anderhalf uur vertraging had. Maar goed, beter op tijd dan te laat en het is tenslotte Zuid-Amerika, dus je druk maken heeft geen enkele zin. Toch moet ik toegeven dat het voor een Nederlander knap lastig is je niet te ergeren aan vertraging, maar de schuld hiervan geef ik maar aan onze "NS-cultuur" (misschien het woord van 2014?).

Toen de bus eenmaal aankwam hebben we onze bipsjes in onze stoelen gepland en die bleven daar voor de komende 20 uur. We reisden in een bus met klasse "cama". Dit begrip vergt enige uitleg. Allereerst zijn de bussen een stuk comfortabeler dan in Nederland. Zo heb je meer beenruimte (ideaal voor de Nederlanders) en zijn de stoelen breder (drie stoelen op rij in plaats van 4). De keuze bestaat uit "semi-cama", wat redelijk comfortabel is, "cama", waarbij je stoel vrij plat kan (en in ons geval inclusief eten, drinken en films) en dan heb je nog "supercama", de crème de la crème, waarbij je je stoel vrijwel volledig horizontaal kunt positioneren, met een eigen beeldscherm en waarschijnlijk (hopelijk) beter voedsel dan bij "cama", want karton, kurk en rode gehaktballen zijn niet bevorderlijk voor je stoelgang.

Enfin, na ruim 22 uur (ietwat vertraagd) kwamen we uiteindelijk aan in Puerto Iguazu. Gelegen in de tropen kun je een benauwde, maar aangename warmte verwachten, alhoewel het net leek alsof je tegen een muur opliep, wanneer je uit de bus met airconditioning stapte.Helaas waren we nog niet op onze eindbestemming dus volgde een flinke rit in de taxi die ons voor 180 pesos (€25,-) per taxi naar ons Hostel bracht.

Blij maar vermoeit aangekomen bij ons hostel (Klein Hostel), konden wij meteen concluderen dat dit een goede keuze was. Het personeel was uitermate vriendelijk, er was een zwembad, airconditioning en een pooltafel. Daarnaast kon je voor een kleine vergoeding bier en caipirinhas nuttigen en voor ongeveer €4,- meedineren. Bij deze wil ik iedereen die deze kant op gaat, dit hostel adviseren. Je zult er absoluut geen spijt van krijgen.

Maar genoeg algemene informatie, over naar waar het echt om gaat. Zaterdag ochtend half 7 ons nestje uitgekropen om als eerste de grens van Paraguay over te steken naar Ciudad del Este. Waarom precies? Gewoon puur om een stempel te halen en de chaos te bekijken. Ciudad del Este is de meest ongeorganiseerde klere bende die ik ooit ben tegengekomen. Zodra je de douane door bent is het één en al blik. Overal auto's, motors en bussen. Een paar meter verderop beginnen de kraampjes waar ze werkelijk waar alles verkopen: Pistolen, stroomstootwapens, allerhande elektronica, parfum, kleding en nog veel meer. Deze stad staat dan ook bekend om de smokkelstad, omdat je voor goedkoop veel spullen kunt kopen en eigenlijk zonder stempel naar binnen en naar buiten kunt. Meer valt er niet te melden, het is enkel chaotisch en dus tijd om door te gaan naar waar we voor kwamen: De watervallen.

Eenmaal terug in Brazilië gingen we op weg naar de watervallen aan de Braziliaanse kant. Vergezeld door een Amerikaanse toeriste pakten we de bus die ons binnen een uurtje naar het park bracht. Eenmaal hier onze entreekaart gekocht, bracht een bus ons naar de watervallen. Het was werkelijk waar onvoorstelbaar wat daar voor mijn ogen afspeelde. Stel je een schone onderbroek voor, na een week hiken met diarree, zonder extra onderbroeken: dit is beter. Eindelijk kunnen plassen na een uur in de rij te hebben gestaan: dit is beter. Verwend worden door je partner na elkaar maandenlang niet gezien te hebben: dit is beter. Je kunt je er vast wel wat bij voorstellen.

De hele route duurt een paar uur, afhankelijk van hoe goed je te been bent en hoeveel tijd je besteedt aan dit fenomeen en om foto's te nemen. Een paar uur en vele foto's later namen we weer de bus terug naar het begin. We kochten wat souvenirs en bezochten het vogelpark aan de overkant van de weg. Een aangename afsluiter van een geweldige dag.

De volgende dag (zondag) was het tijd voor de Argentijnse kant. Als je denkt dat je zojuist het mooiste van je leven hebt gezien, dan heb je dat mis. De Argentijnse kant vond ik persoonlijk nog indrukwekkender. Dit omdat je vanaf deze kant een veel wijder uitzicht hebt en veel dichterbij de watervallen komt, omdat deze zich nu eenmaal aan de Argentijnse kant bevinden. Aan te raden is om eerst de hoger gelegen "Circuito Superior" te volgen en daarna de lager gelegen "Circuito inferior". Bij deze laatste route kun je beneden aan de oever van de rivier een boottocht ondernemen. Wij kozen voor de kortste tocht van 12 minuten en dat is meer dan genoeg. Eerst ga je linksom het eiland "San Martin", om foto's te nemen. Dan rechtsom en verzuip je haast onder de watervallen om dit vervolgens wederom linksom nog eens dunnetjes over te doen. Na deze boottocht voltooi je de wandelroute en neem je trein naar "La Garganta del Diablo" of terwijl de "Duivels strot". Vanaf dit punt heb je een adembenemend uitzicht recht boven de waterval en ben je wel een half uurtje zoet. Na dit hoogtepunt zit helaas de geweldige ervaring erop en moet je het doen met foto's en herinneringen.

Na deze vermoeiende maar fantastische dag keerden we terug naar ons hostel om hier lekker uit te rusten en te niksen. De volgende dag hebben we het rustig aan gedaan en was het helaas al weer tijd om terug te keren naar de Argentijnse kant om vanaf hier terug te reizen naar La Plata. Voor diegene die een impressie van dit weekend wilt krijgen en de foto's nog niet heeft gezien (kan het me niet voorstellen), de mooiste plaatjes heb ik op mijn Facebookpagina geplaatst. Denk je er zelf over om deze trip te maken, schroom dan niet mij even een berichtje te sturen. Ik sta open om tips te geven.

Saludos