Zuid-Europa maar dan anders

Het duurde even, maar ik denk dat ik inmiddels weer genoeg inspiratie heb opgedaan om een nieuw verslag uit te brengen. Mijn eerste week is inmiddels alweer voorbij gevlogen en ik ben enige ervaringen rijker. Ondanks dat het net is alsof je op een voorjaarsdag ergens in Zuid-Europa loopt, valt er toch genoeg nieuws te beleven.

Allereerst zal ik beginnen bij de Universiteit. Ik ben tenslotte naar de andere kant van de wereld gereisd om "enkel te studeren", dag en nacht in de boeken te zitten en vooral geen leuke dingen doen... Enfin, onze faculteit (faculdad) is oprecht het meest lelijke gebouw waar ik me ooit bevonden heb. Het is een oud gigantisch blok beton, midden in de stad en officieel bedoeld als gevangenis tijdens de militaire 'Junta'. Het is één groot ongeorganiseerd hoopje schroot, met hier een daar wat stoelen, kastjes die uit elkaar vallen en overal draden die niet zijn weggewerkt. Momenteel zijn er verkiezingen, waardoor het hele gebouw net een grote grabbelton is door de duizenden, levensgrote papieren affiches die overal en nergens zwerven. Het is werkelijk waar een gedrocht, om over de toiletten nog maar te zwijgen.

Toch wil ik ook daar nog iets over kwijt. In de toiletten in het gebouw missen zo hier en daar toiletpotten, staan er plastic prullenbakken om lekwater van het plafond op te vangen, missen er overal stukken glas en steen en kom je zo nu en dan een verdwaalde drol tegen op de rand van de wc. Beeld je dus even in dat je lieve gastgezin je de dag er voor vol heeft gepropt, je darmen totaal niet kunnen timen en je dus een grote boodschap moet doen. Dan moet je 1. proberen goed te mikken, want er is geen bril en 2. als je eigen uitwerpselen eenmaal netjes in de pot zijn gemikt, moet je uitkijken dat andermans uitwerpselen zich niet lekker tussen jouw beenhaar nestelen (voor de mensen die dit 's ochtends lezen: geniet van uw ontbijt!).

Wat betreft de Universiteit wil ik het hier bij laten en overschakelen naar het leven op de straat. De eerste twee dagen naar school nam ik de bus (micro), maar ik ben inmiddels alles te voet gaan doen, omdat je dan veel meer ziet. Toch waren de busritten wel de moeite waard om even te vermelden. Allereerst heb je niet echte vaste bus tijden, maar je neemt gewoon de bus die in de richting van jouw eindbestemming gaat met het goede nummer. Zit de bus vol, helaas pindakaas, gewoon op de volgende wachten! Eenmaal de goede bus (met genoeg plaats) gevonden, begint de reis. Van buiten is het net een kermisattractie, vol met toeters, bellen en kleuren. Eenmaal binnen betaal je net als in Nederland met een chipkaart, alleen kost een ritje hier maar omgerekend €0,25 ongeacht de afstand die je aflegt. Ook hier in Argentinië zit het vol met chagrijnige muilen ook al hebben de spiegels super vrolijke, stoffen hoezen eromheen zitten alsof je in een foute jaren '70 discobordeel zit.

Terug naar het lopen. Het lopen is een hele onderneming en je komt ogen tekort. Overal komen auto's vandaan en omdat het stadsplan lijkt op dat van een gigantisch dambord moet je om de 200 meter oversteken. Eenmaal aangekomen bij de diagonale straten, die haaks op de vierkante huizenblokken liggen, of bij de pleinen bent aangekomen, begint de onderneming.

Stoplichten voor voetgangers zijn er vaak niet en auto's staan in La Plata nooit stil. Je kunt je dus voorstellen dat niet iedereen dit heel gemakkelijk afgaat. Het is dan ook leuk, maar enigszins sadistisch om op een plein te gaan staan en enkel mensen met een, laat ik het zeggen, onhandige motorriek die over proberen te steken, te bekijken. Bij sommige lijkt het net alsof ze vanaf een dak onder schot worden gehouden door een sniper en al huppelend en ietwat voorover gebukt de overkant van de straat proberen te bereiken. Als je goed luistert, hoor je me nu nog steeds gniffelen.

Verder kun je op straat veel eettentjes vinden en koop ik zo nu en dan mijn nieuwe lievelings snack: de 'empanada'. Dit is bladerdeeg gevuld met verschillende vullingen, waar ik de voorkeur geef aan gehakt met olijven.Je kunt je dus wel voorstellen dat een gewone wandeling in La Plata een leuke beleving kan zijn. Dit geldt echter ook voor de Argentijnen zelf. Blijkbaar zijn buitenlanders, en dan vooral die uit het westen, een attractie. Twee andere studiegenoten van mij hebben blond haar en blauwe ogen en als ik daar dan vrolijk naast loop voel je je net alsof je in je onderbroek over straat loopt, jonglerend met brandende kegels en tegelijkertijd mondharmonica speelt. Dus voor alle partijen wat leuks.

Ik hoop jullie voorlopig weer van wat vermakend leesvoer te hebben voorzien en dat jullie mijn blog blijven volgen. Als laatst: Water kun je hier uit de kraan drinken, enkel is het net of je een zwembad leeg zuipt, maar dan zonder babyzeik.