Opgelicht met een glimlach :)

In mijn laatste blog was ik na een mooie scootertocht aangekomen in Kuta Lombok waar ik bij een lokale familie verbleef. Maar er zit een verhaal achter. Na een kort informatief stukje zal ik hier wat uitgebreider op terugkomen. Kuta draagt dezelfde naam als de drukke uitgaansplaats in Bali, vol dronken Australiërs, dure hotels en Westerse restaurants. Dat is hier op Lombok absoluut niet het geval. Hier en daar vind je wat luxe bungalows en trendy koffie barretjes, maar over het algemeen zijn het veel simpele homestays, hostels en kleine warungs die het straatbeeld bepalen.

Aangezien de prijzen voor accommodatie voor mijn budget aan de hoge kant lagen gedurende het hoogseizoen had ik besloten een kijkje te nemen op Airbnb. Ik vond een privé kamer en ook nog eens voor een schappelijkere prijs dan de rest van de accomodaties. Zodoende reed ik naar het adres, waar ik een jong stel aantrof dat zojuist aan het lunchen was. Enigszins verbaasd keken zij mij aan en begroetten mij. Ik vertelde hen dat ik via Airbnb een kamer had gehuurd. Hun verbaasde gezichten keken nog verbaasder en ze vroegen mij of ze het adres mochten zien.

Ja, dit was inderdaad het adres waar ik moest zijn. Maar wat bleek, er was helemaal geen kamer vrij. Sterker nog, de bewoners van het huis woonden al maanden in deze kamer. Ik voelde hem natuurlijk al aankomen: opgelicht! Enfin zij stuurde mij een stukje verderop naar een koffie barretje. Daar zou wel iemand zijn die mij kon helpen, volgens hun de eigenaresse van het pand. Eenmaal in de bar aangekomen bleek de desbetreffende vrouw niet aanwezig te zijn en daarbij ook niet de eigenaresse te zijn. Gelukkig bood een lieve, behulpzame jongedame haar hulp aan en samen reden we terug naar het pand. Na een korte discussie werden we naar de echte eigenaar gestuurd. Hup de scooter weer op en kijken wat er precies aan de hand was. De eigenaar vertelde me dat de kamers al maanden waren verhuurd, maar toen ik de naam noemde van de verhuurder op Airbnb ging er een belletje rinkelen. Amir uit Iran had hier een half jaar geleden gewoond, maar was inmiddels al met de noorderzon vertrokken. Mij werd alles duidelijk: ik ben weer eens genaaid.

Goed, ik was enigszins geïrriteerd, maar het lieve vrouwtje stelde mij iets voor. Zij woonde bij vrienden, maar had net een kamer gehuurd bij een lokale familie. De familie waar ik in mijn vorige blog over schreef. Zij stelde me voor om hier een aantal nachten te verblijven. Zij bleef dan nog even bij jaar vrienden en ik had onderdak. Mijn irritatie maakte al snel plaats voor een goed gevoel. Dit is wat reizen voor mij betekent! In de meest vreemde situaties terechtkomen, contact met de lokale mensen leggen en altijd proberen te lachen. En vooral hier krijg je altijd een mooie glimlach terug. Het doet je andermaal beseffen dat je echt niet al het geld van de wereld nodig hebt om gelukkig te zijn! Deze mensen leiden in onze ogen een marginaal bestaan, maar een glimlach kan er altijd wel vanaf en ze proberen je altijd te helpen, of zij nou Engels spreken of niet. Het is de omgekeerde wereld, daar waar wij om het minste geringste al een lang gezicht trekken en ons ongenoegen uiten en het dan het liefst delen met iedereen op Facebook. Ik denk zeker dat wij nog wat van deze mensen kunnen leren.

Enfin, terug naar mijn verhaal. Nadat ik mijn spullen in mijn kamer heb gelegd en een kopje kopi heb gedronken met mijn gastheer, spring ik weer op mijn scooter om de omgeving te verkennen. Er zouden zich rondom Kuta prachtige stranden bevinden en ik besloot de proef op de som te nemen. Al racend en slingerend, maar zeker ook genietend van de omgeving, ga ik op zoek naar deze stranden en na een minuut of vijftien nader ik langzaam een blauw vlek. Dichterbij komend valt mij op hoe prachtig helder de zee is en ik besluit mijn scooter te parkeren.

Ten touzunt. Wat? Ten touzunt! Ooo natuurlijk. Willekeurige mensen doen hier alsof zij een parkeerplaats runnen, wat in werkelijk gewoon een stuk grond is waar je je scooter kunt parkeren (lees: moet parkeren) wanneer je het strand op wilt. Welja.. echt een keus heb ik niet, dus ik overhandig de parkeermaffia een tien duizend biljet en ben plots een vriend rijker. Of een werknemer? Je bent hier namelijk al snel een "friend" of "boss", of gewoon allebei natuurlijk. Ik knik vriendelijk en lach en maak dat ik weg kom, voordat ik m'n duizendste gesprek over van Basten, Goelit en von Gal in gebrekkig Engels moet voeren.

Ik slenter wat langs de kust, neem foto's en probeer de verkopers te ontlopen (alsof dat überhaupt mogelijk is..). Eigenlijk wilde ik wat gaan zwemmen, maar 'Segers beach' lijkt niet erg geschikt met alle rotsen in het water. Ik besluit weer terug naar m'n "maatje" te gaan in de hoop dat m'n scooter er nog staat en tuf een stukje naar het volgende strand.

Tanjung A'an belooft een van de mooiste stranden te zijn die je er kunt vinden, dus ik begeef me door de jungle totdat ik aankom bij de volgende "parkeerplaats". Uiteraard moet ik weer een tienduizendje aftikken (ongeveer zo'n €0,70), maar dan staat m'n racemonster voorlopig veilig. Ik plof op een bamboe platform neer in de schaduw van een dakje en concludeer dat dit zeker behoort tot één van de mooiste stranden dat ik tot nu toe heb gezien. Het strand is erg uitgestrekt, prachtig wit en het water kleurt van turquoise naar prachtig donkerblauw en het heerlijk briesje laat je in de waan je te bevinden in een waar paradijs.

Gelukkig kreeg ik hier wel de kans een verfrissende duik te nemen in de zee, alhoewel de watertemperatuur meer deed denken aan een lauw bad waar je te lang in je eigen vuil hebt liggen luieren. Al met al wel verfrissend al kreeg ik wel een hartverlamming op het moment dat ik werd aangevallen door waterplanten. In werkelijkheid was het gewoon een gigantische hoeveelheid zeewier en plastic tasjes, maar het had niet veel gescheeld of het prachtig blauwe water zou bruin uitgeslagen zijn.

Na m'n verfrissende duik lees ik nog wat in m'n "hutje", maar elke halve pagina word ik weer gestoord door een kokosnotenverkoper. Cheap, cheap, coconut Yes!? "Nee hoor dankje, ik lig hier prima". Het is irritant en komisch tegelijkertijd. Ze vragen belachelijke prijzen en weten zelf ook dat ze soms niet serieus genomen kunnen worden en schaterlachen met je mee wanneer je ze duidelijk maakt dat hun vraagprijs absurd is. Echter vraag ik me af of zij niet gewoon het ongemak weglachen. Ik doe hier nogal lollig en neerbuigend over hen, maar ik besef wel dat zij zich soms genoodzaakt zien brutaal te zijn en de vruchten te plukken van de welvarende toeristen. Leuk is anders, maar ik bedank keurig en glimlach. Toch blijft hun tactiek komisch. "Mister, mister, boss". Ik kijk op van m'n e-reader. "You reading?" "Yes I am reading". "A just reading?". "Yes, just reading". "Aaaa....", korte stilte en twijfel volgt.. "Maybe nice coconut for reading huh?". Ik begin te proesten, want ik moet hem nageven, ze weten altijd wel weer een manier te vinden hun product opnieuw aan te prijzen. Ik bedank opnieuw netjes en lees nog wat.

Ik rijd vervolgens net voor zonsondergang terug naar Kuta en stop bij m'n favoriete warung. Als ik wil gaan zitten hoor ik bekende klanken in mijn linkeroor. Verrek, een Nederlands koppel en een Nederlands meisje. Aangezien ik al enige dagen niet erg veel contact heb gehad met mensen met wie ik kan communiceren, vraag of ik bij hen mag komen zitten. We praten over de standaard dingetjes en ik blijf uiteindelijk over met het meisje waarmee ik uiteindelijk 5 uur lang over van alles en nog wat lul, genietend van een paar koude Bintang en heerlijk eten.

Wanneer de tijd wegtikt, wordt het langzamerhand tijd weer naar mijn homestay te rijden en wat rust te pakken, aangezien ik de volgende ochtend mijn scooter weer vroeg moet terugrijden naar Senggigi om deze in te leveren en mijn tour naar Mount Rinjani moet boeken. Mount Rinjani, met 3726 meter de tweede vulkaan van Indonesië, is een populaire bestemming voor toeristen die een prachtig uitzicht willen hebben over het gehele eiland en de naastgelegen eilanden bij een prachtige zonsopkomst.

In mijn volgende blog zal ik mijn tocht naar de top van Rinjani beschrijven en over mijn volgende bestemming: het eiland Gili Trawangan!