Indonesië, het begin van mijn Azië reis

Inmiddels is het al weer twee weken geleden dat ik Australië achter me liet en m'n nieuwe avontuur begon. Hop het vliegtuig in en op naar Bali waar ik m'n reis door Indonesië en verder in Zuid-oost Azië zou beginnen. Aangekomen op Sydney airport bleek mijn nieuwe paspoort nog niet geregistreerd in het systeem, maar na wat telefoontjes was ik vijf minuten later dan toch echt klaar om mijn laatste twee uren in Australië al slenterend langs de "duty free" shops door te brengen.

Op naar gate 26 om aan board te gaan van een toestel van AirAsia (ik reis tenslotte budget) dat me in iets meer dan zes uur in een compleet nieuwe omgeving zou brengen. Een rustige en verbazend comfortabele reis moet ik zeggen en na m'n ogen even gesloten te hebben en wat te hebben gelezen hoor ik een biep en moet ik mijn gordel al weer vastmaken en klaarmaken voor de landing. We zijn geland in Azië!

Van zo'n 15 graden, regen en relatieve rust in Sydney beland je dan plots in een warme vochtige omgeving en een orkaan van geschreeuw. Naar het lijkt probeert de hele mannelijke bevolking van Bali je, voor natuurlijk een veel te hoge prijs, in hun taxi te stouwen met nog eens een tig aantal nietswetende toeristen.

Maar goed, deze slimmerik heeft uiteraard wat voorbereidend werk verricht en weet dat je iets verder moet lopen waar zich de stands bevinden met reguliere taxibedrijven die je voor een veel lager bedrag af willen zetten in Kuta (lief he!). Met nog twee meisjes van m'n vlucht besluiten we een taxi en de kosten te delen. We zetten eerst één van hen af op haar adres en rijden dan verder naar die van mij en het andere meisje verblijft niet ver van mij. Dan komt de verrassing. Bij het betalen blijkt het eerste meisje helemaal niet betaald te hebben en ben ik zowaar al voor het eerst belazerd en nog wel door een andere backpacker die het natuurlijk altijd goed voorheeft met haar medebackpackers, NOT!!

Enfin ik ben eindelijk in Azië en blij als ik ben laat ik het meteen van me afglijden en ga ik opzoek naar een warung (lokale restaurantje) om m'n eerste nasi goreng en Bintang (voor diegene die het niet weten, het lokale biertje) naar binnen te werken. Zo, dat doet een mens goed. Nog even wat tandpasta kopen, een simkaart en ik was wel klaar om onder de wol te kruipen (niet letterlijk, veel te warm natuurlijk), want de ochtend erna stond er een lange reis gepland naar Lombok, het kleinere broertje ten oosten van Bali.

Als eerder aangegeven in de beschrijving van mijn reis, reis ik met een vrij krap budget en echt, €24,- is niet genoeg om als een koning te leven, zelfs niet in Azië. Maar goed des te groter is de uitdaging niet?! Zodoende sleur ik 's ochtends vroeg mijn twee zware tassen mee door Kuta naar het kantoortje van Perama (lokale busbedrijf) om mijn ticket naar Padang Bai te boeken vanuit waar ik de lokale en zeer langzame Ferry neem naar Lombok. Ja hij was echt langzaam! Allereerst zijn ze in Indonesië niet zo stipt als wij punctuele Nederlanders gewend zijn en vertrok hij volgens gebruik zo een uur later waarna de reis zelf ook nog eens anderhalf uur langer duurde. Maar goed, als je je niets beter kunt veroorloven, moet je het er maar mee doen.

De mooie kant van het budget reizen is dat je wel veel meer met de lokale bevolking in aanraking komt ook al weet ik niet of ik dat altijd leuk ga vinden. De wc aan boord was uiteraard enkel een gat in de bodem van het toilet en drie keer raden wie er echt niet z'n grote behoefte daar doet met als gevolg obstipatie die uiteindelijk zo'n anderhalve week duurde. Ook stond er een groot vat met water waar iedereen na het urineren z'n pielemans mee wast waarvan het water al spetterend overal door de ruimte belandt. Verder word je continu belaagd door vrouwen met mandjes op hun hoofd die voedsel verkopen en uiteraard maken ze je duidelijk dat je goed moet eten tijdens zo'n lange reis. Prima, ik koop een papieren zakje met nasi goreng en begin aan m'n lunch. Op een bepaald moment stop ik iets in m'n mond wat op een ei lijkt en wat blijkt, hij lag er al een tijdje te verpieteren. Een sterke zuursmaak (met de lucht van zure babypoep) neemt m'n smaakpapillen over en het had niet veel gescheeld of m'n maaginhoud lag vier bankjes voor me. Eens maar nooit meer! Ik was nog geen dag onderweg en nu al weer ervaringen rijker, dat is tenslotte wat ik wilde toch?

Na een middagdutje kwam ik laat aan in Lembar op Lombok en stond mijn taxi al op me te wachten. Deze bracht mij in een uur naar mijn eindbestemming Senggigi waar ik na 12 uur reizen neerplofte op de bamboebank met comfortabele kussens. Na m'n avondeten besloot ik maar naar bed te gaan om de volgende dag uitgerust te beginnen aan m'n tweeënhalf uur durende scootertocht naar Kuta Lombok in het zuiden.

Fris en fruitig huur ik de volgende dag na het ontbijt een scooter voor drie dagen bij Jantje (je gelooft het niet) en sta ik voor m'n eerste echte uitdaging. Zonder enige ervaring op die racemonsters besluit ik me maar gewoon over te geven en gooi ik mezelf in een heksenketel vol brommende, toeterende auto's en scooters in een wereld zonder regels en waar je het alleen redt als je met flow meegaat. Gewoon "schijt" hebben aan de regels. Wanneer ik doorheb welke regels er hier gelden (of eigenlijk niet gelden) durf ik mijn rechter handvat steeds meer naar me toe te brengen en slalom ik me uiterst sierlijk, zoals Max Verstappen dat zo mooi kan op het circuit, tussen de scooters met complete gezinnen en scheurijzers. Het voelt echt fantastisch en je rijdt al gauw sneller en sneller, alhoewel je jezelf moet behoeden niet te nonchalant te worden. Wanneer je niet gefocust rijdt lig je binnen de kortste keren op het asfalt en kun je het vuil uit je wonden schrapen.

Na lekker doorgetuft te hebben kom ik aan in Kuta. Ik besluit te verblijven bij een lokaal gezin dat geen woord Engels spreekt, maar met een brede glimlach en wat handen en voeten kom je al een aardig eind. Ik zet m'n spullen in m'n simpele kamertje zonder airco en ventilator, enkel een matras en een eenvoudige badkamertje en probeer wat te communiceren met m'n hosts. Al snel bieden ze me kopi kopi (koffie) aan en al glimlachend zitten we daar voor een tijdje.

Ik heb de eerste drie dagen in ieder geval al veel leuke ervaringen opgedaan met veel glimlachende locals en een hoop lekker eten. Voor nu laat ik het hier bij en sluit ik mijn eerste blog af. Ik heb nog aardig wat in te halen, maar ik zal mijn best doen om alles aan bod te laten komen en in geuren en kleuren te beschrijven wanneer ik daar de gelegenheid toe krijg!