Een wandelingetje op de Rinjani

Nog een kopi, een heerlijke bananenpannenkoek en dan is het weer tijd om op m'n trouwe tweewieler te springen. Na een paar heerlijke, relaxte dagen op de prachtige stranden rondom Kuta kan ik mijn borst nat maken. Volgende avontuur op de planning: Mount Rinjani beklimmen. Tijdens mijn research over 'must-do's' op Lombok kwam Mount Rinjani telkens weer naar voren, dus dat zou dan wel spectaculair moeten zijn toch?

Hoe spectaculair is dat dan? Nou, om te beginnen is de vulkaan met 3726 meter de op een na hoogste vulkaan van Indonesië achter de Kerinci vulkaan op Sumatra (3805 meter). De hoogste berg van Indonesië is de Puncak Jaya (4884 meter) en daar mee tevens het hoogste punt van Oceanië.

Het doet er verder allemaal niet toe! Ik wil de Rinjani beklimmen en dus moet ik proberen ergens een deal te sluiten met een organisatie. Ik rijd mijn scooter terug naar Jantje in Senggigi en drop mijn spullen in het hostel waar ik voorheen bleef en plof opnieuw op de comfortabele kussentjes op de bamboebank. Ik bestel wat te eten en sociaal als ik ben, maak ik een praatje met een local die daar lijkt te werken. Wat blijkt, hij werkt voor een reisorganisatie die tochten naar Rinjani aanbiedt. Prima, kijken wat hij me te bieden heeft.

Na een beetje slap lullen kom ik niet lager dan 1.200.000 Rupiah (ongeveer €90,-) en dus zo'n vier dagen budget. Maar goed, ik moet en zal deze bergtop aan m'n lijstje toevoegen (waar tot nu toe al één berg op staat) en na wat onderhandelen met andere aanbieders kom ik niet lager uit dan dit bedrag en besluit de tour bij hem te boeken.

Wanneer alles in kannen en kruiken is, besluit ik wat te eten in zijn warung en maak een praatje. Blijkbaar krijgt hij enkel betaald bij het verkopen van een tour. Belachelijk, maar het verbaast mij niet, gezien zijn baas, die ik eerder op dag ontmoette, een arrogante lul is en naar het lijkt enkel uit is op het geld. Hij is een rotte appel tussen de prachtige mensen die Indonesië rijk is. Ik heb enigszins medelijden met hem en besluit hem na mijn maaltijd te helpen met het afsluiten van zijn eettentje.

Genoeg sentimenteel gedoe, tijd voor wat actie. Vroeg het bedje in, want het avontuur begint om 5 uur 's ochtends. Met m'n rugzakje, twee truien, een jas, fles water en wat snacks word ik opgehaald bij m'n hostel en rijden we naar Senaru, waar we onze backpack kunnen achterlaten om vervolgens naar de voet van de berg te worden gebracht.

Al meteen blijkt alles erg chaotisch te zijn. "Ticket please"! Uh ja, die hebben we al af moeten geven? "Ok, ok. Write name down! Who's your guide?" Ja eigenlijk ook geen idee. Beetje bij beetje beginnen de eerste groepen met hun gidsen en porters (dragers van de tenten, eten, water en het kookgerei) en wij staan maar een beetje om ons heen te staren, afvragend wie ons komt halen. Wij zijn in dit geval drie Canadezen, drie Fransen, een Australiër en een Engelsman. Niemand van ons heeft enig idee wat de bedoeling is en wie onze gids is.

Plots komt daar een tenger klein Indo'tje haastig aanlopen. Het is Jack, onze gids. Na nog even snel drie peuken op te roken, zijn we klaar om onze tocht te beginnen. Het is bewolkt, benauwd, zonder enig zuchtje wind en al na de eerste kilometer, met hier en daar wat klimmetjes, gutsen onze oksels. De Australiër lijkt de tocht absoluut te hebben onderschat en heeft al moeite na de eerste kilometer. Dat belooft nog een tocht te worden voor deze arme ziel, aangezien de volgende zeven kilometer tot de kraterrand vol lastige en steile zandpaden zit waar je maar weinig grip hebt.

Na zo'n 2,5 kilometer hebben we onze eerste pauze van een uurtje en bereiden onze helpers een lunch voor ons. 'Skippy' valt meteen in slaap en de rest bereidt zich voor op de echte klim van de dag. Na wat fruit en nasi goreng hervatten wij de tocht en blijkt het echte werk inderdaad te gaan beginnen. We moeten steile paden trotseren, af en toe een paar rotsen over en zo nu en dan glijd je een meter naar beneden door het wegzakkende zand. Ondanks dat de zon niet op volle sterkte schijnt, blijft de warmte onder de wolken hangen. Dit, samen met een volle rugzak, maakt de wandeling wat intenser en al gauw zuigt de rugzak zich vol met liters rugzweet.

Naarmate we stijgen, neemt de temperatuur gelukkig geleidelijk af en steekt er plots een verfrissend briesje op. Dit maakt het allemaal een stuk dragelijker naar boven te wandelen, gezien we met de groep een redelijk snel tempo aanhouden. De tocht lijkt eeuwig te duren en aangezien je geen flauw benul hebt waar het einde is, begin je langzamerhand gefrustreerd te raken. Plots komen de erste opluchtingskreetjes ons tegemoet en besef ik dat het einde van de dag nadert. Met dit in je achterhoofd zet je nog even aan en dan verschijnen de eerste tentjes aan de top en zit de eerste dag erop. We slaan ons tentenkamp op, wachten op ons avondeten en duiken dan onze tent in.

Na een korte nachtrust gaat om twee uur de wekker en wordt er thee met kaakjes geserveerd. Achteraf blijkt dit het enige voedsel te zijn tot aan de top en terug naar het tentenkamp. Eenmaal gereed, trotseren we de top met onze lantaarntjes en dikke truien. De tocht begint simpel en wordt geleidelijk aan zwaarder en zwaarder. Vooral door het feit dat het gigantisch druk is en vele mensen met hun fancy stokken voor geen meter doorlopen, is de tocht zwaarder dan gehoopt. Ik begrijp heel goed dat niet iedereen zo geweldig atletisch gebouwd is als ik... maar het begint op je zenuwen te werken en het is erg vermoeiend om elke vijf minuten te stoppen en continu mensen in te moeten halen die vooral geen moeite doen ruimte voor je te maken.

De rits met lampjes bergopwaarts is ellenlang en hoe meer je naar boven kijkt hoe langer de weg naar de top lijkt. Telkens wanneer je denkt dat het einde van de lampjes in zicht is, ga je een hoek om en kijk je weer honderden meters verder. Het duurt en het duurt, m'n schoenen zitten vol zand en steentjes, m'n lichaam is inmiddels goed opgewarmd en ik zweet me dan ook een ongeluk. Dan eindelijk na twee uur en vijftig minuten stopt de rits met lampjes en verandert de frustratie in euforie. Ik heb het gehaald!

Ik plof neer op de rand tegen een steen om bij te komen en dan begint de hemel langzaam rood te kleuren. Dan ook geel en oranje en plots stijgt die gigantische vuurbal boven de horizon uit wat voor een prachtig tafereel zorgt. Het was het allemaal absoluut waard en wanneer de zon eenmaal hoger staat en ons deel van de aarde belicht, blijkt het uitzicht adembenemend te zijn. Je kunt het gehele eiland zien, inclusief enkele omliggende eilandjes. Ook valt het licht langzaam in de krater en wordt de onrustige vulkaan midden op het meer zichtbaar. Tijd voor een aantal epische kiekjes en dan is het tijd om af te dalen.

Afdalen doe je niet lopend, maar min of meer glijdend, alsof je aan het zandschaatsen bent, continu zoekend naar je balans om niet plat op je gezicht te gaan. M'n schoenen vullen zich opnieuw met zand en stenen tot ik m'n voeten niet meer in m'n schoen kan bewegen en de stenen in m'n tere huidje prikken. Ondanks dat je niet meer hoeft te klimmen is ook bergafwaarts redelijk zwaar. Zonder een fatsoenlijk ontbijt en een tocht omhoog is alle energie redelijk uit mijn benen verdwenen en wordt het zwaarder m'n eigen gewicht tegen te houden.

Na ongeveer twee uur bereiken we opnieuw het kamp en is het tijd voor een fatsoenlijk ontbijt. Echter krijgen we enkel een pannenkoekje en gebakken banaan, wat betekent dat we het hiermee moeten doen in een drie à vier uur durende afdaling. Het is inmiddels een uurtje of tien en de zon doet z'n werk. De temperatuur stijgt, het windje laat het helaas afweten en dan is het tijd af te dalen naar het beginpunt.

Samen met de drie Fransen nemen we afscheid van de rest van de groep en beginnen met afdalen. Dit lijkt een stuk lastiger dan de afdaling vanaf de top. De paden terug zijn even stijl maar bevatten enkel een dun laagje zand waar je totaal geen grip hebt en de zwaartekracht zijn werk doet. Elke keer weet ik maar net mijn evenwicht te bewaren, maar dan glijdt iemand achter me uit en komt de grond licht in beweging. Hierdoor glij ik ook uit, maar dan opeens over de rand richting de afgrond. In een reflex grijp ik het hoge soort gras en gelukkig blijkt dit sterk genoeg en kan ik mijzelf terug de berg optrekken. Dat was op het nippertje, maar vol adrenaline hervat ik het afdalen en ga uiteindelijk aan een stuk door samen met één van de Fransen.

Beiden lopen we op pure wilskracht door zonder te stoppen en bereiken dan na ruim drie uur eindelijk het beginpunt en ploffen neer. Totaal geen energie meer over in de benen en snakkend naar een beetje water. Na een korte pauze en wat drinken komen ook de andere twee Fransen binnen en kunnen we teruggebracht worden naar de organisatie waar onze backpacks liggen. Een hobbelige rit in de oncomfortabele laadbak van een pick-up truck die de berg afslingert, kan mij er niet eens van weerhouden om in slaap te vallen. Uitgeput maar voldaan.

Inmiddels begint het verhaal behoorlijk lang te worden dus voor nu hou ik het hierbij. In de volgende blog ga ik vanaf dit punt verder naar de haven van Bengsal om op de boot te stappen richting Gili Trawangan!